Μετά και τις νέες εκλογές.

Ι. Στις 13 Μαϊου είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο, όταν πια φαινόταν ότι απέτυχε, τότε,  η πρόταση περί οικουμενικής κυβέρνησης. ΄Εγραφα, λοιπόν, ότι ο νικητής εκείνων των εκλογών ήταν αναμφισβητήτως ο ΣΥΡΙΖΑ και ότι έπρεπε με κάθε τρόπο να γίνει μια κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας σύμφωνη με το εκλογικό αποτέλεσμα. Με προεξάχοντα τον ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς όμως την μονομερή καταγγελία του μνημονίου, αφού δεν ήθελε κάτι τέτοιο η πλειοψηφία του λαού μας και δεν ήταν ρεαλιστικός στόχος), αλλά και με  αξιολογώτατους ανθρώπους από την κοινωνία, να αναλάβουν υπουργεία, θέσεις κρίσιμες κλπ. Αυτό επέβαλε, κατά τη γνώμη μου, εκείνο το εκλογικό αποτέλεσμα, αυτή ήταν η βούληση του λαού μας και αυτό κυρίως επέβαλε η τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.

Ωστόσο οδηγηθήκαμε σε νέες εκλογές. Στο μεσοδιάστημα, χωρίς περιστροφές, σε πολλές δημόσιες τοποθετήσεις μου, είπα ότι το αποτέλεσμα των εκλογών της 6^ης  Μαϊου είναι σίγουρα πιο αντιπροσωπευτικό της βούλησης του λαού μας, από το αποτέλεσμα που θα προέκυπτε στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου. Με τον προφανή νέο διπολισμό και την πίεση που θα ασκείτο στους ψηφοφόρους: ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ!!. 

Και κατέληγα στο άρθρο εκείνο: « Όμως μπορεί να κάνω και λάθος. Μπορεί να δικαιωθεί η άλλη άποψη που λέει νέες εκλογές. Ένα μόνο θέλω να επισημάνω: Το αποκλειστικό κριτήριο της δικαίωσης της μιας ή της άλλης άποψης δεν θα είναι η αύξηση ή μείωση του ποσοστού οποιουδήποτε κόμματος. Δεν ενδιαφέρει αυτό την κοινωνία, μόνο κάποιους – λίγους που βρίσκονται στους κομματικούς μηχανισμούς. Το αποκλειστικό κριτήριο θα είναι το αν θα υπάρξει στις επόμενες εκλογές κυβερνητική λύση πιο χρήσιμη και ωφέλιμη για τη χώρα και το λαό απ΄ αυτήν που προτάθηκε τώρα και φαίνεται, δυστυχώς, ότι  δεν ευδοκίμησε».

Και φτάσαμε στο σημερινό αποτέλεσμα. Κυβέρνηση, αυτή τη φορά, μπορεί να γίνει με προεξάχουσα τη ΝΔ και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα μπορούσε να γίνει στις 6 Μάη.  Οι δικαιολογίες του τύπου «ο κόσμος δεν ξέρει τι ψηφίζει» που ήδη αναπαράγονται στο διαδίκτυο με τρόπο μάλιστα αισχρό (αφισούλες για λαό  μαλάκες, ρεμάλια κλπ), μπορεί να «αυτοϊκανοποιούν ευκαιριακά» κάποιους από τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτονοήτως δεν μπορεί να είναι (δημοκρατία έχουμε) ούτε καν πρόχειρη ανάλυση του αποτελέσματος και φυσικά δεν θα αποτελέσουν (φαντάζομαι – εκτός κι αν του δούμε κι αυτό) θέση του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, γιατί τέτοιες δικαιολογίες μπορεί να προβάλλονται  από ένα κόμμα του 2-3%, αλλά όχι από ένα κόμμα που διεκδικεί την κυβέρνηση. Αλίμονο!!. Όμως, είδαμε ήδη, πρωτοφανή ημιεπίσημη θέση, ότι «σε λίγους μήνες θάχουμε πάλι εκλογές οπότε θα είμαστε νικητές»!!!!. Αυτό, τάχα, ήθελε ο κόσμος; Σε λίγους μήνες πάλι εκλογές; ΟΧΙ, ασφαλώς. Ο κόσμος θέλει να λειτουργήσει η χώρα, να λειτουργήσει η οικονομία, να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή(;), να βρει φάρμακα, να πάψει η απόσυρση των καταθέσεων – που οδηγεί στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, αλλά και στην έλλειψη χρήματος προς την αγορά, να λειτουργήσει η δημόσια διοίκηση και η δικαιοσύνη, να αναπτυχθούν επιχειρηματικές και εμπορικές δραστηριότητες, να αναπτυχθεί ο αγροτικός – κτηνοτροφικός τομέας κλπ.  Και για να γίνουν αυτά, έστω στοιχειωδώς, δεν πρέπει να είναι η χώρα πάλι υπό την αίρεση νέων εκλογών σε λίγους μήνες.

ΙΙ. Το αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου: Η δεξιά πολυκατοικία ξανακτίστηκε, έστω ευκαιριακά, αναθέτοντας αυτή τη φορά ρόλο σε διάφορους, τύπου Παναγιώτη Ψωμιάδη (καταδικάστηκε για παράβαση καθήκοντος και είχε απομακρυνθεί από Περιφερειάρχης), ωστόσο κλήθηκε να συμβάλει στο κομματικό συμφέρον!!!. Η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, που έχει τεράστιες ευθύνες για τον «αντιμνημονιακό αγώνα», σύμφωνες οι ευθύνες του  με τις γνωστές ακραίες, λαϊκές, πολλές φορές εθνικιστικές και πάντως φοβικές απόψεις του, ήλθε πρώτη δύναμη!!!. Εκεί που ήταν απολύτως ζαλισμένη και σοβαρά ηττημένη στις 6 Μάη, έφτασε τώρα να πρέπει να δώσει κυβερνητική λύση!!!. Ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε κατά πολύ τις δυνάμεις του, ωστόσο τον θεωρώ μακροπρόθεσμα τον «μεγάλο χαμένο» των εκλογών, αν εξαιρέσει κανείς την πρωτοφανή μείωση του ΚΚΕ. Διότι θα χρεωθεί και σωστά, την 1^η  θέση της συγκεκριμένης ΝΔ και τη δική του αδυναμία να κατακτήσει την 1^η  θέση αυτός σε εκλογές που αυτός προκάλεσε.  Η ΔΗΜΑΡ, στο κλίμα αυτό της έντονης πόλωσης, κράτησε τις δυνάμεις της και είναι αυτό τεράστια επιτυχία με μακροπρόθεσμα αποτελέσματα για τον γενικότερο πολιτικό χώρο που κινείται – εκφράζει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, νικητής των εκλογών στις 6 Μάη,  έδειξε τότε από την πρώτη στιγμή ότι δεν ήθελε το σχηματισμό κυβέρνησης με συμμετοχή του ιδίου. Περιέφερε ο κ. Τσίπρας τη διερευνητική εντολή για δυόμιση ολόκληρες μέρες (σε μια απαράδεκτη για τους συνταγματικούς θεσμούς επικοινωνιακή τακτική) και αφού συναντήθηκε για 10 λεπτά με κάθε πολιτικό αρχηγό, πήγε στις πλατείες, πήγε σε φορείς, συναντήθηκε με κόμματα που δεν είχαν εκπροσώπηση στη Βουλή, συναντήθηκε με τους πρυτάνεις και με διάφορους άλλους. Ξεκίναγε δηλ. τον νέο προεκλογικό του αγώνα!!! Κατέθεσε τη διερευνητική εντολή μετά από δυόμιση ολόκληρες μέρες και ακολούθως δεν θέλησε την μόνη τότε εφικτή λύση της οικουμενικής κυβέρνησης, το επαναλαμβάνω, με προεξάχοντα τον ίδιο. Η δικαιολογία ήταν ότι δεν θα μπορούσε να συνεννοηθεί με τους υπολοίπους «όταν θα έρχονταν τα αντιμνημονιακά νομοσχέδια να ψηφιστούν» και ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα έπεφτε. Βρισκόταν ακόμα τότε στη γραμμή της μονομερούς καταγγελίας του μνημονίου, γραμμή που ορθά άλλαξε τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου. Μόνο που όταν αναλαμβάνει κανείς τέτοιο ρόλο σημαίνει ότι πρέπει να έχει και τα κότσια να τον φέρει σε πέρας. Σημαίνει ότι εκτιμά πως στις νέες εκλογές θα σαρώσει και ότι θα είναι έτοιμος να κάνει πράξη το, ανύπαρκτο τότε, πρόγραμμά του και την περίφημη μονομερή καταγγελία του μνημονίου.   Και ότι επομένως έτσι θα βοηθήσει τη χώρα και το λαό στο όνομα του οποίου ορκίζεται.

Και πράγματι οδηγηθήκαμε σε νέες εκλογές. Στο μεταξύ δεν λειτουργούσε τίποτα, οι καταθέσεις μέρα με τη μέρα έκαναν φτερά από τις τράπεζες, τα έσοδα του κράτους στο ναδιρ, η αγορά εν υπνώσει, και μέσα στην τρελή χαρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ  κατάγγελναν κάθε μέρα το μνημόνιο στις τηλεοράσεις, ενώ οι ρεαλιστικές και συνετές φωνές των Δραγασάκη , Σταθάκη κλπ., εμφανίζονταν παράταιρες στο όλο σκηνικό που είχε επιβάλει η «αριστερή» άποψη. Αποκορύφωμα ο ερχομός στη χώρα του σταλινικού «διανοούμενου» ΖΙΖΕΚ, παλιότερες ανακοινώσεις του οποίου (για το πώς κόβεται ο λαιμός του καπιταλισμού στη Γαλλία και τα «καρύδια» του στις άλλες χώρες), εκμεταλλεύτηκε αρκούντως η ΝΔ.

Κι ενώ οι συνθήκες ήταν άριστες για να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ νίκη στις 17 Ιουνίου, «τον έσπρωχνε» κυριολεκτικά η ιστορία,  έγιναν πράγματα (ούτε επίτηδες) για το αντίθετο αποτέλεσμα: Πολυγλωσσία. Λεξιλόγιο και γενικά στάση που παρέπεμπε στην έξοδο από το € και την Ευρωζώνη, όταν ήταν αποδεδειγμένο από τις δημοσκοπήσεις ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου θέλει το €. Δεν ελήφθη υπόψη ότι εκτός από τα στρώματα εκείνα που έχουν πληγεί καταστροφικά,  υπάρχουν κι άλλα (όχι οι πλούσιοι κατά τον Μ. Γλέζο) που φοβήθηκαν μια απότομη επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου, με την επιστροφή στη δραχμή. Φοβήθηκαν ακόμα και άνθρωποι που είχαν στις Τράπεζες 20-30 χιλ.€ για τα γεράματά τους!!!. Μόνο τις 3 τελευταίες μέρες αποσύρθηκε από το λεξιλόγιο η μονομερής καταγγελία του μνημονίου, όταν δηλ. διαπιστωνόταν από τις δημοσκοπήσεις η σταθερή πρώτη θέση της ΝΔ.     

Αποτέλεσμα αυτών ήταν η ΝΔ νάρθει 1^η. Ο Αντώνης Σαμαράς, του οποίου η καρέκλα έτριζε στις 6 Μάη, να καθιερωθεί ως αρχηγός της. Μικρά κόμματα που, σε περιόδους κρίσης κατά την ταπεινή μου γνώμη, θετική είναι η ύπαρξή τους και το διαφορετικό που κομίζει το καθένα απ΄ αυτά, εξαφανίστηκαν. Νέος διπολισμός, σε μια χώρα που επέβαλε με την ψήφο του ο λαός στις 6 Μάη, την ήττα του «τρισκατάρατου» δικομματισμού.  Και καλείται σήμερα η ΝΔ να κυβερνήσει.

Επιμένω ότι μια κυβέρνηση των τεσσάρων κομμάτων στις 6 Μάη με προεξάχοντα τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πιο ωφέλιμη και χρήσιμη για τη χώρα. Αρκεί βέβαια, έτσι γίνονται οι κυβερνήσεις συνεργασίας, να μην επέμενε σε ακρότητες και μονομερείς, δήθεν, καταγγελίες.

Άλλη μια ευκαιρία για την αριστερά χάθηκε, λοιπόν. Αυτό είναι το συμπέρασμα ανεξαρτήτως δικαιολογιών. Αυτό θα καταγράψει η Ιστορία.

ΙΙΙ. Ασφαλώς για τις παραπάνω διαπιστώσεις υπάρχουν βαθύτερες αιτίες, που δεν είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου. Ενδεικτικά μόνο: 1) Η αναγωγή της «αντίθεσης Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο» στο υπ΄ αριθμόν 1, δήθεν, πρόβλημα της Ελλάδας, όπου κάποιοι είδαν προνομιακό γι  αυτούς έδαφος να αλιεύσουν ψήφους δυσαρέσκειας (προεξάχοντος για μεγάλο χρονικό διάστημα του Αντ. Σαμαρά). Ο σκληρός, μέχρι τέλους, πυρήνας των «αντιμνημονιακών»  αποτελείται από ΧΑ, Καμένο και ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν είναι αυτό λόγος ανησυχίας τότε ποιος είναι; 2) Η κατ΄ ουσίαν αντιευρωπαϊκή συνολικά ρητορική, λες και μίλαγαν κάποιες δυνάμεις για την «κολοπετινίτσα», μέσα στο κλίμα αυτό ήταν το «Ολλανδρέου». 3) Ο εγγενής, ακόμα δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία λαϊκισμός – φανατισμός «ο καλός λαός και οι κακοί πολιτικοί, οι κακοί ξένοι που μας επιβουλεύονται και η καλή Ελλάδα», που δεν πολεμήθηκε από κατά τεκμήριο προοδευτικές δυνάμεις επειδή θεωρούσαν ότι βολεύει ψηφοθηρικά. 4) Η μη παρουσίαση με ευθύνη όλων και της ΔΗΜΑΡ, της τραγικής κατάστασης της χώρας.  

 ΙV.  Στην σίγουρα επερχόμενη ανασύνθεση όλων, ίσως, των πολιτικών χώρων, οι σοβαρές μεταρρυθμιστικές πολιτικές δυνάμεις, όπου κι αν βρίσκονται  αυτή τη στιγμή και κατά τη γνώμη μου βρίσκονται σε μεγάλο φάσμα, πρέπει να αναλάβουν ακόμα πιο σημαντικό  ρόλο. Απαλλαγμένες από ιδεοληψίες, από συμβιβασμούς με πολιτικά γκρουπούσκουλα (δεξιά και αριστερά),  να τολμήσουν  το άλμα για να αναφερθούν σε πολύ μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας. Δεν υπάρχει άλλη λύση. 

Ο Δημόσιος Λόγος και οι συμπεριφορές

Σε προεκλογικές περιόδους συνηθίζεται η έντονη αντιπαράθεση. ΄Αλλο όμως αυτό και άλλο ύβρεις, συκοφαντίες, βαρύτατες προσβολές κλπ. Δεν παραγνωρίζω ότι σε περιόδους κρίσης τα πνεύματα είναι οξυμένα, αλλά δεν είναι οι πιο ανιδιοτελείς εκείνοι, από το λαό μας, που μουτζώνουν, απειλούν, με λίγα λόγια «χαλάνε τον κόσμο». Ωστόσο και μέσα σε τέτοιες περιόδους, το καθήκον των πολιτικών δυνάμεων πρέπει να είναι η υπευθυνότητα και όχι το χάϊδεμα και η κολακεία των ανθρώπων που πλήττονται,  για να κερδίσουν κάποιες ψήφους.    

Σταχυολογώ μερικές από τις εκφράσεις που έχουν ακουστεί – γραφτεί το τελευταίο διάστημα από «επίσημα χείλη», είτε πολιτικών αρχηγών, είτε στελεχών κομμάτων: «Εκτέλεση στο Γουδή», «Δεν θα φύγετε με ελικόπτερα από τη χώρα - θα έχετε συλληφθεί», «Ο αριστερός Καρατζαφέρης», «Προδότες – Μειοδότες», « Νέος Τσολάκογλου». Και άλλες πολλές τέτοιες και το αποκορύφωμα, κατά τη γνώμη μου, το γνωστό γεγονός: Από την Προεδρία της Δημοκρατίας εστάλη προς τους πολιτικούς αρχηγούς ανυπόγραφο κείμενο που φέρεται να κατέθεσε ο κ. Καμμένος και περιείχε τις προτάσεις του για ενδεχόμενη κυβέρνηση (με λεπτομέρειες), αν υπήρχε κίνδυνος για τη χώρα. Ο κ. Καμμένος ακολούθως αρνήθηκε ότι είχε παραδώσει τέτοιο έγγραφο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας!!!!! και χωρίς να καταλογίζει πλαστογραφία (πάλι καλά), έδωσε την εξήγηση ότι κάποιο λάθος εμφιλοχώρησε!!!!. Η Προεδρία της Δημοκρατίας επέμεινε ότι της παρεδόθη το έγγραφο με την υπόδειξη να το στείλει στους πολιτικούς αρχηγούς. Νομίζω ότι όλοι κατάλαβαν τι είχε συμβεί.

Διακρίνω μια περίεργη  και ανεπίτρεπτη ανοχή από τον τύπο και τα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα ένα τμήμα του λαού μας να λειτουργεί με απίστευτο φανατισμό και να εκφράζεται ακόμα χειρότερα και με τρόπο που πολλαπλασιάζει τα παραπάνω.

΄Εχω την απόλυτη πεποίθηση ότι αυτά δεν προμηνύουν καλές εξελίξεις. Πρέπει να καταφύγει κανείς στην ιστορία και να αντλήσει διδάγματα. Θα διαπιστώσει ότι τέτοιες μεθοδεύσεις, συμπεριφορές, χαρακτηρισμοί κλπ εμφανίζονταν στις πιο δύσκολες εποχές για τη χώρα, σε εποχές διχασμών και καταστροφικών περιπετειών. Και στην άκρη παραμόνευαν δυνάμεις (εσωτερικές και εξωτερικές) που δεν στόχευαν και στα καλύτερα και αναλάμβαναν, επιτέλους, ρόλο!!. Συνήθως καταστροφικό, κατά το «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται».

Ο λαός μας πρέπει να αντισταθεί σε αυτούς τους ευτελισμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος. Να απαιτήσει ψυχραιμία και αντιπαράθεση επιχειρημάτων, ιδεών, προγραμμάτων. Αν αρχίσει μια «φάμπρικα» τέτοιου επιπέδου, όσο και να νομίζει κανείς ότι τον εξυπηρετεί στην παρούσα φάση, πρέπει να γνωρίζει ότι μετά δεν σταματά εύκολα. Διαιωνίζεται και άντε μετά να το μαζέψεις.

Τελειώνω με απόσπασμα από την «πολιτική διαθήκη» του Λεωνίδα Κύρκου, φαντάζομαι κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για έλλειψη αγωνιστικότητας ή για μειοδοσία: «Φεύγω, σας χαιρετώ όλους και εσάς που πορευτήκαμε μαζί και εσάς τους άλλους, της κάθε φορά αντίπερας όχθης, και έχω μόνο ένα να σας πω: Σύγκρουση ιδεών, όχι βία, και μισσαλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας».

22 Μαϊου 2012

Μετά τις Βουλευτικές

Μετά τις εκλογές.

(Κριτήριο, αποκλειστικό, η χρησιμότητα προς την κοινωνία).

Αν και είχα πολλές σκέψεις για τα τεκταινόμενα, απέφυγα τη δημοσιοποίησή τους. Περίμενα τις εξελίξεις με τις διερευνητικές εντολές. Δεν κρύβω ότι στενοχωρήθηκα με τους τακτικισμούς και το πολιτικάντικο «σκάκι» που εξελισσόταν όλες αυτές τις μέρες. Ούτε τώρα δεν θα σοβαρευτούμε; Απέφυγα, ακόμα, να απαντήσω σε απαξιωτικές - χυδαίες εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν, κατά κόρον, στο διαδίκτυο και στο FB, θεωρώντας ότι μια όξυνση δεν βοηθά. 

1) Το αποτέλεσμα των εκλογών: Τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν, για 38 ολόκληρα χρόνια τη χώρα, ηττήθηκαν και μάλιστα σοβαρά, κανείς ίσως δεν ανέμενε την τόσο μεγάλη πτώση της δύναμής τους. ΄Ετσι έπρεπε να γίνει, δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Για λόγους που έχουν εξηγηθεί, κι από μένα, προεκλογικά, μόνο έτσι θα επερχόταν μια κάποια «κάθαρση» για τις κυβερνητικές τους ευθύνες, όχι μόνο των δύο τελευταίων ετών.

Η αριστερά και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σημαντική εκλογική επιτυχία. Το εκλογικό αποτέλεσμα, όμως,  δεν έδωσε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ας το πάρουμε πια απόφαση, κανένα εκλογικό αποτέλεσμα από δω και στο εξής και για πολλά ακόμα χρόνια δεν θα δίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση, εκτός αν υπάρξουν έκτακτες περιπτώσεις ή γίνουν (πρέπει να το απευχόμαστε) πολλές κουταμάρες από πολιτικά κόμματα.   

Σύμφωνα με προεκλογικές όσο και μετεκλογικές δημοσκοπήσεις πάνω από 70% του λαού μας θέλει κυβερνήσεις συνεργασίας, αλλά και το εκλογικό αποτέλεσμα αυτό δείχνει περίτρανα και δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν.

2) Η κατάσταση στη χώρα: Η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε μια «κανονική»  συγκυρία. Αναφέρθηκαν από όλα σχεδόν τα κόμματα προεκλογικά, τα χαρακτηριστικά μιας μεγάλης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, πνευματικής κλπ κρίσης. Αδιέξοδα πολλά, που τα ζούμε καθημερινά και δεν χρειάζεται αναλυτική αναφορά. Για το κράτος, τη λειτουργία του, τους θεσμούς του. Για μια απόλυτη και οριζόντια λιτότητα, που οδηγεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην ανέχεια.  Για ένα μνημόνιο που δεν οδηγεί σε καμιά λύση και ταυτόχρονα οδηγεί σε μια μακρά ύφεση. Για μια κοινωνία πολυτεμαχισμένη – κατακερματισμένη.

Υπάρχει λοιπόν απολύτως έκτακτη περίπτωση. Σαν πόλεμος, έχει αναφερθεί από κάποιους.

3) Οι ιδεολογίες και οι θέσεις των κομμάτων: Είμαι απ΄ αυτούς που δεν πιστεύουν στο «τέλος των ιδεολογιών». Υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν οι διαφορετικές ιδεολογικές γραμμές. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάθε κόμμα μπορεί να επιβάλει τις θέσεις του και να δημιουργήσει μια κοινωνία όπως αυτό θα ήθελε, σε οποιοδήποτε τόπο και χρόνο. Η ιστορία και οι κοινωνίες δεν «βιάζονται», έχουν κάποιους ρυθμούς. Επιχειρήθηκαν με το «ζόρι» επαναστάσεις και η «άνωθεν» επιβολή καθεστώτων και εκεί που δεν υπήρχαν οι απαραίτητες συνθήκες και το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Αυτό που υπήρξε στις χώρες του μη «υπαρκτού σοσιαλισμού». Κράτη αυταρχικά – ολοκληρωτικά. Ικανοποιήθηκαν, ατομικά, μόνο οι πρωταγωνιστές της επανάστασης, συνεπαρμένοι από υψηλές ιδέες και στόχους. ΄Εζησαν και συμμετείχαν ενεργά, για λίγο όμως χρονικό διάστημα, σε ένα μύθο.  Όμως η πολιτική δεν πρέπει να υπάρχει για να ζήσουν οι πρωταγωνιστές ένα μύθο, αλλά για να δώσει λύσεις επωφελείς για την κοινωνία σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο.

4) Μπορεί και πρέπει να υπάρχει συνεργασία κομμάτων με διαφορετικές ιδεολογίες σε κάποιες στιγμές;

Ασφαλώς ναι. Πάντα πρέπει κανείς να κοιτάζει με προσοχή, ποιό είναι το διακύβευμα και μήπως αποτελεί πολυτέλεια η προβολή των διαφορετικών ιδεολογιών. Αφού, λοιπόν, η χώρα βρίσκεται σε έκτακτη κατάσταση, σε κατάσταση «σκασμού», ναι πρέπει. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.   Πρέπει να παρθούν μέτρα αποφασιστικά. Πρέπει να υπάρξουν ευρύτερες συναινέσεις. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα αν η μισή κοινωνία βρίσκεται απέναντι. Εκεί δυστυχώς βρισκόμαστε. Δεν έχει κανένα νόημα ένας νέος διχασμός. Πρόσφατη είναι η ιστορία που το ΠΑΣΟΚ ήλθε στην κυβέρνηση το 1981 με ιστορικό σκοπό να ομογενοποιήσει μια διχασμένη από τον εμφύλιο κλπ κοινωνία. Και δημιουργήθηκαν νέοι διαχωρισμοί «οι δικοί μας και οι δικοί σας, το φως και το σκότος, οι πατριώτες και οι προδότες» και άλλα τέτοια σουρεαλιστικά. Η κοινωνική δυναμική των πρώτων ετών,  μετατράπηκε σε υπέρογκο δανεισμό, σε διόγκωση των δαπανών, σε νέο πελατειακό κράτος, στοιχειώδης εκσυγχρονισμός δεν έγινε λόγω του πολιτικού κόστους κλπ. Πολλά απ΄ αυτά πληρώνουμε σήμερα και δεν πληρώνουμε μόνο το μνημόνιο, επιτέλους.     

5) Συμπερασματικά:   Πρέπει οπωσδήποτε να γίνει μια κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας, σύμφωνη με το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν αποδεχτεί κανείς αυτό (που είναι το πρώτιστο) μπορεί να δει όλα τα υπόλοιπα. Αν δεν θέλει, αιτιάσεις μπορεί να βρει πάμπολλες. Όμως δεν στέκουν λογικά και για  αυτό προβάλλεται το συναίσθημα {εμείς δεν θα σας προδώσουμε!!!!!, εμείς δεν αλλάζουμε - παραμένουμε!!!!! (αριστεροί, αντιμνημονιακοί, φιλολαϊκοί κλπ)}. 1) Με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που ευθύνονται; Είναι το δήθεν μεγάλο επιχείρημα. Ναι, και με αυτούς που ευθύνονται (δεν ευθύνονται μόνο αυτοί αλλά στο συντριπτικά μεγάλο ποσοστό). ΄Ετσι είναι. Καλώς ή κακώς τα κόμματα δεν συνεργάζονται αυτοβούλως αλλά «αναγκάζονται» από την ψήφο του λαού μας, με βάση τη δύναμή τους. 2) Μα, με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο που υπέγραψαν; Μπορεί να ζητήσει κανείς να μην είναι ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Βενιζέλος σε μια τέτοια κυβέρνηση συνεργασίας. Μπορεί να αναζητήσει από την κοινωνία αξιολογώτατους ανθρώπους να αναλάβουν υπουργεία, θέσεις κρίσιμες κλπ.

Επίλογος: Αυτά!!. Δεν κατέχω, ευτυχώς, την αλήθεια και «απορώ» (ουσιαστικά δεν απορώ, έχω τις εξηγήσεις μου, αλλά δεν βοηθά να τις αναφέρω στο παρόν)  με τις σιγουριές ορισμένων. Όμως μπορεί να κάνω και λάθος. Μπορεί να δικαιωθεί η άλλη άποψη που λέει νέες εκλογές. Ένα μόνο θέλω να επισημάνω: Το αποκλειστικό κριτήριο της δικαίωσης της μιας ή της άλλης άποψης δεν θα είναι η αύξηση ή μείωση του ποσοστού οποιουδήποτε κόμματος. Δεν ενδιαφέρει αυτό την κοινωνία, μόνο κάποιους – λίγους που βρίσκονται στους κομματικούς μηχανισμούς. Το αποκλειστικό κριτήριο θα είναι το αν θα υπάρξει στις επόμενες εκλογές κυβερνητική λύση πιο χρήσιμη και ωφέλιμη για τη χώρα και το λαό απ΄ αυτήν που προτάθηκε τώρα και φαίνεται, δυστυχώς, ότι  δεν ευδοκίμησε.

Και κάτι ακόμα: ΄Οποιος προβάλλει σήμερα ότι μπορεί να επανέλθουμε στις παλιές – καλές μέρες, ως δια μαγείας, δεν προσφέρει καλό έργο. Πάνε, μας τελείωσαν. Τώρα τι κάνουμε!!!!. 

14 Μαϊου 2012

Νίκος Δελφάκης.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΝΙΚΟΥ ΔΕΛΦΑΚΗ

ΔΕΛΦΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Γεννήθηκε στην Τρίπολη.  Ο πατέρας του από το Δάρα και η μητέρα του, το γένος  Δήμου, από τις Κολλίνες Αρκαδίας.

Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ακολούθως Νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εντάχθηκε στην αριστερά και συμμετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα της μεταπολίτευσης (1975-1979) μέσα από το Σύλλογο Αρκάδων Φοιτητών και το Σύλλογο Φοιτητών Παντείου.

Από τις αρχές 1985 ασκεί το επάγγελμα του Δικηγόρου στην Τρίπολη.

΄Εχει διατελέσει δημοτικός σύμβουλος Τρίπολης για πέντε θητείες. Τη διετία 2007-2008 ήταν Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Τρίπολης και τη διετία 2009-2010 Πρόεδρος του Κέντρου Καλλιτεχνικής Πράξης του Δήμου Τρίπολης.

Στις δημοτικές εκλογές του 2010 ήταν υποψήφιος Δήμαρχος Τρίπολης, επικεφαλής του συνδυασμού ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ για την ΤΡΙΠΟΛΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΠΟΛΗ.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012

Στο ιστότοπο θα φιλοξενούνται πολιτικές προτάσεις και θέσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς, δικές σας απόψεις και σκέψεις που θα βοηθήσουν τον τόπο μας να ξεφύγει από την οικονομική ύφεση.